Apel wstępny 

     Po zafarbowaniu włosów, stwierdziłyśmy, że pójdziemy wcześniej na apel wstępny, żeby zając dobre miejsca – z tyłu. O 17.30 siedziałyśmy już na holu, czekając na rozpoczęcie. Ubrałyśmy się zgodnie z poleceniem z listu, na galowo. Stopniowo schodzili się inni uczniowie. Chyba nikt nie przyszedł sam. Każdy miał jakiegoś towarzysza lub towarzyszkę. Zauważyłyśmy nawet kilka par. Większość była starsza, ale najwyżej o dwa lata. Poczułam gorąco na karku i odwróciłam głowę za siebie. Wysoki i smukły. Jedyny chłopak bez marynarki stał pod filarem i intensywnie się we mnie wpatrywał. Jego oczy przeleciały mnie na wylot, zdawałoby się, że ten chłopak wie o mnie wszystko. Nawet takie rzeczy, o których ja sama nie miałam pojęcia. Nagle ostre szarpnięcie za ramię wyrwało mnie z transu. 

- Ziemia do Alice! Co ci się stało? Jakaś nieobecna byłaś. – Charlie patrzyła mi w oczy i klaskała przed twarzą, aby mnie rozbudzić. 

- Chwila słabości. Przepraszam, zapatrzyłam się na…

- Tego chłopaka wiem. Nie zdał raz, a teraz jest w ostatniej klasie. Mega ciacho, wiem. Brat mi o nim opowiadał. Nazywa się Jean Dent i jest francuzem. Kierunek filologia francuska, więc powodzenia. Macie razem zajęcia kochanie. – Obejrzałam się jeszcze raz, ale już go tam nie było. Francuz? W Amerykańskiej szkole? Ciekawe. 

- Alice? Alice Bosse? To ty, słoneczko? – Pan Griniec stał obok i przyglądał mi się badawczo. – Nie poznałem cię! Nowa fryzura? Witam, Charlotte! Ty również? Wyglądacie ślicznie dziewczynki!

- Dziękujemy! – Odpowiedziałyśmy chórem. 

- Zaraz zaczyna się apel, więc nie rozmawiajcie już tyle! Do widzenia! – Pomachał nam na pożegnanie.

- Lubię tego dyrektora. Był kiedyś u nas na obiedzie, bo Mike go zaprosił.

- Mike? 

- Mój brat.

- Ach, no tak. – Wszyscy już zajęli miejsca, a pan Griniec stanął na podium i rzekł do mikrofonu.

- Witam wszystkich serdecznie w nowym roku szkolnym w Akademii Lathley! Jak wszyscy dobrze wiedzą, od jutra zaczynacie swoją naukę, aby dążyć do jak najwyższych osiągnięć w swoim życiu. Jesteśmy tutaj po to, ja oraz nauczyciele, aby nauczyć Was nie tylko zasad fizyki i co to jest podmiot liryczny. Jesteśmy tu po to, żebyście mogli rozwijać się zarówno umysłowo, jak i fizycznie i mentalnie. Rozwijamy Wasze umiejętności i pragniemy tylko i wyłącznie Waszego dobra. Pomożemy Wam we wszystkich sprawach dotyczących nauki, a nawet problemów emocjonalnych. Pamiętajcie, że nauczyciel to nie kat. To Wasz przyjaciel. – Na koniec tej jakże wzruszającej przemowy, zaczęto bić brawo. – A teraz przejdźmy do spraw typowo szkolnych. Zaraz zostaną rozdane Wam wasze nowe plany zajęć. Jutro zaczynacie lekcjami wychowawczymi, aby wychowawcy wszystko Wam wytłumaczyli. Podręczniki znajdują się teraz już w Waszych pokojach. Nie będziemy czytać regulaminu szkoły, tak, jak co roku, ponieważ każdy dostał ten regulamin w kopertach z łóżek. Proszę teraz odebrać swój plan lekcji i udać się do własnych pokoi. Macie dwie godziny do ciszy nocnej, więc wykorzystajcie ten czas jak najlepiej. – Wszyscy zaczęli wstawać i podchodzić do nauczycieli po swoje plany. 

- Podchodzisz do jakiegokolwiek nauczyciela, mówisz swoje nazwisko, a on daje ci plan. Tyle. Nie przejmuj się. – Charlie chyba zauważyła moje zdenerwowanie, więc chwyciła mnie za rękę i pociągnęła w stronę najbliższego nauczyciela. 

- Nazwisko? – Gruby, niski człowieczek miał przyczepioną plakietkę pan Jugan. 

- Bosse Alice. – Wypowiedziałam lekko drżącym głosem. 

- Piękne imię, Alice. Proszę oto Twój plan. – Podziękowałam i odebrałam plan. Kiedy dołączyła do mnie Charlie, zaczęłyśmy się ścigać do naszego pokoju. 

- Wygrałam! – Krzyczała moja współlokatorka. 

- Masz dłuższe nogi! – Skarżyłam się.

- To już nie mój problem! 

W pokoju było ciepło i przytulnie. Zauważyłam drobną zmianę. Moja połowa pokoju była czerwona, a połowa Charlie pozostała biała.

- Dlaczego twoja połowa pokoju jest nadal biała?

- Bo tak sobie zażyczyłam. Lubię biały. 

- Rozumiem. – Odparłam.  

Akademia Lathley

    Podróż samochodem ciągnęła się niemiłosiernie. Jechaliśmy tylko dwie godziny, a miałam wrażenie, że całe wieki. Oczywiście mój tata, nie przyszedł się pożegnać, wymigując się tym, że ma dużo pracy. Cały Gerad Bosse. Przyzwyczaiłam się. Przejeżdżaliśmy właśnie przez ciemny i strasznie gęsty las. W informacjach na temat Akademii pisało, że naokoło kampusu znajduje się Las Destination. Nie miałam pojęcia, co może oznaczać ta nazwa. Wsiadając do samochodu, miałam na sobie krótkie spodenki i bluzkę z krótkim rękawkiem, ale po jakimś czasie przebrałam się w dżinsy i bluzę, ponieważ w tej części kraju, lato nigdy nie osiągnie 25 ^o C. Już nienawidzę tej szkoły. Dzień przyjazdu wygląda następująco: zakwaterowanie, apel wstępny, czytanie regulaminu szkoły, cisza nocna 22³⁰. Nagle, samochód ostro zakręcił i stanął.

- To tutaj, Panienko Alice. – Za oknem rozciągał się nieziemski widok. Może nie będzie tu tak źle jak myślałam? Szofer otworzył mi drzwi, a ja wzięłam w rękę torbę podróżną. Przy głównym wejściu stał wyczekująco dyrektor Albert Grinec. Na mój widok uśmiechnął się szeroko. Bardzo szeroko.

- Czyżby to Alice Bosse? Witam w Akademii Lathley! – Uścisnął mnie kruchy, ale wysoki staruszek o siwej czuprynie.

- Dzień dobry. – Odpowiedziałam.

- O nie, moja panno. Tutaj nie mówimy dzień dobry. Wolimy słowo ‘witam’, dobrze?

- Dobrze. – Zaskoczył mnie tym nagłym „O nie! „. Jakby był kimś z mojej rodziny.

- Chodź za mną, zaprowadzę Cię do Twojego nowego pokoju. Twoja współlokatorka jeszcze nie przyjechała, więc masz prawo wyboru łóżka. – Mrugnął do mnie porozumiewawczo. Wielkie, mosiężne drzwi, otworzyło nam dwoje umundurowanych Stróży. Staruszek dreptał na tyle szybko, że musiałam trochę do niego podbiec. Następne, tym razem szklane, drzwi otworzył sam.

- Budynek Academie, w którym zamieszkasz, jest tam. – Wskazał wysoki i szeroki budynek w rogu kampusu. – Twój pokój znajduje się na trzecim piętrze, po prawej stronie. Numer 473. Musisz sobie poradzić sama, ja muszę pilnie coś załatwić.

- Dobrze… - Powiedziałam, a dyrektora już nie było. Skierowałam się w stronę Academie. Na dziedzińcu pustka. Wszędzie pusto i mrocznie. Strasznie. Doszłam do głównego wejścia i zauważyłam, że drzwi są otwarte. Cisza. Zupełna. Na środku holu wspinały się w górę ogromne schody z marmuru. Ściany były pokryte białą farbą, a na suficie wisiały dwa ogromne złote żyrandole. Stwierdziłam, że skoro mam pokój numer 473, to musi to być czwarte piętro. Moja torba nie była ciężka i bez problemu sobie poradziłam. Na pierwszym piętrze słychać było kilka śmiechów. Tyle. Kiedy dotarłam na sam szczyt schodów zerknęłam na pierwsze drzwi z brzegu i jak się okazało był to schowek na szczotki. Następny pokój miał numer 425. Korytarz na końcu zakręcał, więc nie wiedziałam, gdzie iść. Po drugiej stronie pierwszy pokój z brzegu miał numer 450. Szłam więc w prawo, aż znalazłam swój pokój. 473. Otworzyłam drzwi i uderzyło mnie jasne światło. Słońce świeciło mi prosto w oczy. Odłożyłam bagaż i zasłoniłam zasłony. Ukazał mi się przytulny pokoik, o wielkim oknie na stronę lasu. Dwa dwuosobowe łóżka? To miał być pokój dwuosobowy, nie cztero. Nagle zauważyłam na każdym z łóżek dwie jednakowe, fioletowe koperty. Wzięłam jedną i przeczytałam list, który znajdował się w środku.

„ Witam serdecznie w Akademii Lathley. W łazience znajdują się trzy rodzaje farb. Wybierz jeden. Wszystko zostanie ci objaśnione na apelu wstępnym o godzinie 18.00 na parterze w budynku Academie. Następnie odbędzie się uroczyste przeczytanie regulaminu szkoły oraz wręczenie dokładnych planów dnia. Rozgośćcie się, ale pamiętajcie o apelu! „

Dyrektor Albert Griniec

    Apel jest o godzinie 18.00, a jest 16.00. Miałam mnóstwo czasu. Postanowiłam wybrać farbę, jak polecono mi to w liście. Wchodząc do łazienki poczułam lekki zapach płatków róż, unoszący się w powietrzu. Oto jakie farby zastałam: zieloną, niebieską i czerwoną. Wybrałam czerwoną, bo najlepiej do mnie pasuje. Wychodząc spostrzegłam dwie, drewniane szafy. Otworzyłam jedną z nich, a w niej znalazłam dwie pary granatowych, batystowych spódniczek przed kolano, jedną czarną i jedną czerwoną jedwabną spódniczkę oraz jedną szarą flanelową. Do tego cztery białe koszule z długim rękawem, dwie z krótkim rękawem białe i dwie czarne. Jeden czarny i jedne szary sweter oraz dwie czarne marynarki. W szufladach były posegregowane krawaty pod kolor spódniczek i kilka par białych podkolanówek. Na tyle szafy były trzy pary czarnych balerin. Pomyśleli o wszystkim. Jeżeli chodzi o suknie na bale i różne przyjęcia, mój stylista będzie przysyłał po jednej na tydzień przez daną potańcówką.

    Poczułam chłodny powiew jesiennego wiatru. Obróciłam głowę w stronę drzwi do pokoju i zobaczyłam w progu wysoką, szczupłą dziewczynę o czarnych włosach i śniadej cerze. Miała kolczyk w nosie i przy wardze. Włosy miała mniej więcej do pasa, tyle, że były spięte w koński ogon. Ubrana była cała na czarno, poza białą marynarką. W ręku trzymała średnią, czarną podróżną torbę, którą rzuciła na środek pokoju. Jej spojrzenie powędrowało ku mnie, a na usta wkradł się szeroki uśmiech.

- Ty jesteś pewnie Alice? Moja współlokatorka, tak? – Lekko zachrypniętym głosem zwróciła się do mnie.

- Na to wygląda. Ty jesteś Charlotte, prawda? – Odrzekłam równie wesoło, jak moja towarzyszka.

- Mów mi Charlie, lepiej brzmi. – Mówiąc to, puściła do mnie oczko.

- Hej, pomyślałam, że skoro zaczynamy nowe życie, wypadałaby jakaś zmiana w wyglądzie! Co ty na to? I nie przejmuj się tym, że nie przeczyłam listu z koperty, ale mój brat skończył tę szkołę dwa lata temu i wszystko wiem. Właściwie, to miałam tutaj nigdy nie trafi, ale moje zachowanie było „skandaliczne” i matka postanowiła mnie tu wysłać. Ogólnie to jestem bardzo wygadana i dużo gadam, ale przyzwyczaisz się. Dzisiaj dowiesz się wszystkiego o mnie, a ja o Tobie i będziemy najlepszymi przyjaciółkami. – Moje zdziwienie musiało być bardzo widoczne, bo Charlie dodała po chwili ze śmiechem. – Żartuję! Do niczego Cię nie będę zmuszać, ale powiedz. Masz ochotę na małą metamorfozę? – Czy miała? Bardzo. Chciałam zapomnieć o wszystkim, co wydarzyło się w Nowym Jorku i okolicach. Chciałam zacząć wszystko od nowa, tak jak Charlie. Przyznam, że przeraziła mnie trochę jej wypowiedź, ale skoro żartowała… Może to był początek wielkiej przyjaźni?

- Oczywiście! Tylko powiedz mi, na czym będzie polegała ta metamorfoza. – Na twarz Charlie wpłynął figlarny uśmieszek.

- Farbujemy włosy, blondyneczko! – Wyrzuciła z torby pięć farb, każda w innym kolorze lub odcieniu. – Wybierz sobie jakąś. Ja chce być… Ruda! – Roześmiałyśmy się obydwie. Zastanawiałam się dość krótko, jaki kolor chce mieć na głowie.